ครบรอบวันจากไปอย่างไม่มีวันกลับของพ่อ

    นาย ศรีเรือน สายสุตา เสียชีวิตเมื่อวันที่ 2 กันยายน พ.ศ. 2541 (ขณะนั้นมีอายุ 43 ปี)   
เวลาประมาณ 20:00 น. ณ บ้านเลขที่ 204 บ้านดอยงาม ต.ดอนศิลา อ.เวียงชัย จ.เชียงราย
โดยถูกคนร้ายใช้อาวุธปืนลูกซอง ไม่ทราบขนาน ลอบยิงเข้าทางท้ายทอยด้านซ้ายเป็นจำนวนสองนัด
เสียชีวิตคาที่ สภาพศพยังคงนั่งอยู่บนรถเข็นวิวแชร์ เนื่องจากผู้ตายเป็นผู้พิการ ป่วยเป็นอัมพาตครึ่งตัว
ซีกล่างเซลล์ตายด้านไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกใด

         นี่แหละคือที่มา ว่าอะไรที่เป็นปมลอบสังหารชายพิการ ที่ดูยังไงก็ไม่มีทางต่อสู้คนร้ายได้ทำไมถึงต้องลงมือทางด้านหลัง ต่อให้คนร้ายยืนตรงหน้าห่างซัก3ก้าว เขาก็ฆ่าได้สบายอยู่แล้ว

(     จากการสอบถามเพื่อนบ้านและคนใกล้ชิด     )
เหตุการณ์ในวันนั้นจากผู้ที่พบศพเป็นคนแรก  : .ในขณะที่ น้องโบว์ ด.ญ.หทัยทิพย์ สายสุตา ลูกสาวคนสุดท้องของผู้ตาย กำลังช่วยแม่ทำอาหารเย็นอยู่ที่บ้านอีกหลังหนึ่ง เมื่อเสร็จก็จะยกแบ่งมาให้กับพ่อที่บ้านอีก เป็นกิจวัติประจำวัน ซึ่งอยู่ห่างกันประมาณ 3 หลังคาเรือน  และค่ำวันนั้นทั้งเธอและแม่ของเธอก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นพร้อมกัน ยังมีอาการสะดุ้งตกใจ แต่ไม่ได้เอะใจแต่อย่างใด เพราะปกติก็มักจะเห็นนายศรีเรือน หรือผู้ตาย มักจะยิงปืนเล่นระบายเวลาดื่มเหล้าเมา อยู่แล้ว

    แต่เมื่อน้องโบว์ยกสำรับข้าวไปให้พ่อของเธอนั้น เธอก็เห็นร่างของผู้เป็นพ่อนุ่งโสล่งและไม่ได้สวมเสื้อนั่งคอพับจมกองเลือด มันสมองไหลออกมาเต็มลานหน้าบ้าน คารถเข็นวิวแชร์ ในสภาพน่าสยดสยองยิ่งนัก มันน่ากลัวเกินกว่าที่เด็กผู้หญิงไร้เดียงสาอายุเพียง11ปีคนนึงจะรับได้    และนับจากวินาทีนั้นเอง มันมีคำถามเยอะแยะมากมายผุดขึ้นมาภายในหัวของเธอ และยังมีภาพนั้นคอยวนเวียนย้ำเตือนอยู่ตลอดว่า ซักวันนึงเธอจะต้องหาคำตอบกับเหตุการณ์อันเลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอครั้งนี้ให้ได้

        จากการสูญเสียผู้ซึ่งเป็นพ่อ เป็นเสมือนเสาหลักของบ้านหลังนี้ไป ความวุ่นวายทั้งหลายแหล่ก็ถาโถมเข้ามาหาเธอ 
       หลังจากที่พ่อของน้องโบว์นั้นเสียชีวิตไปเพียง 1 ปี แม่ของเธอที่ชื่อ นางดี ดอนเลย นั้นก็มาถูกจับ คดีค้ายาบ้า 4,000 เม็ด เมื่อวันที่ 22 เมษายน พ.ศ.2542 ณ บ้านเลขที่ 148 บ้านดอยงาม ต.ดอนศิลา อ.เวียงชัย จ.เชียงราย เนื่องจากเป็นการซัดทอดมาจาก สองนายทหารจาก ลพบุรี มาติดต่อขอซื้อ

     แล้วชะตาชีวิตของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ควรจะมีอนาคตที่สดใส คนนี้ล่ะ ใครจะรับผิดชอบ
เธอทำผิดอะไร  ทำไมพวกเขาต้องมาพรากครอบครัวไปจากเธอ   เมื่อเสาหลักทั้งสองของเธอหักโค่นลงแล้ว
ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ของเธอจะเป็นอย่างไร? เธอจะเอาชีวิตให้รอดพ้นไปในแต่ละวันโดยลำพังได้หรือไม่?   หากหวังจะพึ่งพาญาติพี่น้องนั้นมันก็ดูจะเป็นไปได้ยากเหลือเกิน....

                                                                                      ด้วยรักและอาลัย
                                                                                  -PINK SUNFLOWER-