ได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองเพียงลำพังมาได้ระยะนึงแล้ว เมื่อก่อนอาจเคยคิดว่าชีวิตเราคงกำลังตามหา Perfect man อะไรประมาณนั้นมั้ง แต่ก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องมีหลงเหลือมาถึงเราหรอกนะ แต่ในที่สุดก็ได้คำตอบว่า โลกนี้ก็ยังเหลือผู้ชายดีๆอยู่บ้าง และเรานี่ช่างโชคดีอะไรอย่างนี้ ^_^
เจอละไง ผู้ชายที่เป็นสุภาพบุรุษ สไตล์พี่มีแต่ให้ อายุมากกว่า ก็ตรงตามรูปแบบที่ร่างไว้เป๊ะนี่
ทั้งฐานะ.. หน้าที่การงาน.. lifestyle .. ก็คล้ายคลึงกัน และที่สำคัญ.. ยังไม่มีพันธะ ไอ้ตรงนี้หล่ะที่มันจะหาไม่ได้ แต่เค้าก็เข้ามาในชีวิตเราแล้ว ชีวิตจริงๆเลย ฟังดูเหมือนperfect ไร้ซึ่งปัญหาใดใด
แต่ทำไม...เราก็ไม่ได้รู้สึกภาคภูมิใจเวินเว่อ ทำไมเราไม่ค่อยรู้สึกว่ามันสุขล้นทั้งๆที่มีชายในฝันมาอยู่เคียงข้าง จะมาเดินร่วมทาง คนที่จะให้เราได้ทุกอย่างเท่าที่เราจะเอ่ย หรือต้องการ
มันก็สุขนะ ก็สุข แต่ไม่สุดอ่ะ หรือว่าจะยังไม่ใช่ แต่ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังมีทั้งจีน เจ๊ก แขก ฝรั่ง หนุ่มยันแก่ คุยๆอยุ่บ้างอ่ะ ยอมรับแบบแมนๆ ไม่แหล แต่ไม่มีใครได้มีโอกาสรู้จักตัวตนจริงๆของเราเลย ใช่..เรายังไม่เปิด ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แก่ไปทุกวัน เลือกมากก็จองคานไว้รอเลยคงดีกว่ามั้ง จะว่ากำลังรอ ก็ไม่น่าใช่ ในใจตอนนี้มันว๊างงงง ว่าง ว่างจนวังเวง วิเวก วิโหว ไปหมดละเนี่ย 555 ไม่ได้รอใครทั้งสิ้น เอ๊ะ...แต่ก็อาจมีบ้างบางครั้งที่เผลอๆไปนึกถึงแฟนเก่าบางคนอ่ะ แล้วก็ตามมาด้วยเสียงเพลงเก่า เพลงนั้น เพลงที่เมื่อได้ฟัง ก็มักจะทำให้ ความคิดถึง ที่เจ็บปวดโหดร้ายกลายมาเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นลง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น