☆✵*ﾟ¨ﾟ✎.นาฬิกาตาย

ยังเก็บรักนั้นอยู่ในหัวใจ เธอจะรู้ไหมฉันยังคงพร่ำเพ้อ 

หลับตาทุกครั้ง ก็ยังเห็นเพียงแต่เธอ

ฉันยังคิดถึงเธอเสมอ ไม่เคยจะลบเลือน...

อยากรู้เธอเป็นอย่างไร จากครั้งที่เราแยกทาง....

บางที...เก็บความรู้สึกไว้ในใจ ไม่บอกให้เขารู้ มันคงจะดีกว่า เพราะถ้าหากว่าบอกไป 

มันอาจจะไม่มีอะไรดีขึ้น ซ้ำร้ายจะยิ่งเพิ่มพูนความยากลำบากให้กับชีวิตของเขามากขึ้นกว่าเดิมด้วย

ความรัก คือการเห็นคนที่เรารักมีความสุข  มันยังใช้ได้เสมอ ความรักไม่จำเป็นต้องครอบครอง

ไม่หรอก ไม่ใช่ละคร นี่คือชีวิตจริง หากวันนึงคุณรักใครซักคนมากๆ 
มากพอที่จะยอมให้เขาไปมีความสุข โดยที่คุณไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับความสุขนั้นเลยก็ตาม 
นั่นแหละ คือ"รักแท้" 

ยังเก็บรักนั้นอยู่ในหัวใจ ยิ่งอ้างว้างมากเท่าไหร่ยิ่งพร่ำเพ้อ

หลับตาทุกครั้งก็ยังเห็นเพียงแต่เธอ... 

"ฉันยังคิดถึงเธอเสมอ แม้นานจนวันนี้ "

มันเป็นเพลงที่เศร้ามาก แต่ไม่ว่ามันจะทำให่้ต้องเสียน้ำตาไปมากมายซักเท่าไร 

ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่จะทำให้รู้สึกว่าเบื่อ ตรงกันข้าม 
ในขณะที่กำลังเสียน้ำตาระหว่างที่เพลงกำลังเล่น

มันก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สึุดอีกด้วย มันคือความสุข "ความสุขในความทุกข์"

ความรัก..ทำให้เราเป็นได้ทุกสิ่ง มันจริงเสมอ

คนที่ฉลาดที่สุด ก็อาจจะกลายเป็นคนโง่มากที่สุด เมื่อถูกความรักครอบงำ

คนดีอาจกลายเป็นคนเลวได้ในชั่วข้ามคืน ด้วยพลังของความรัก

หรือบางครั้ง..ความรัก..ก็อาจทำให้คนเลวหลายๆคน อยากจะเป็นคนดี

เหรียญมีสองด้าน คนเราก็เช่นกัน มีดีมีเลว มีขาวมีดำ มีมืดก็ย่อมมีสว่าง

โลกนี้ไม่มีคนที่สมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่าง  ทุกคนล้วนมีจุดดีและจุดด้อยเหมือนๆกัน 

อาจจะต่างกันก็ตรงที่มุมมอง และรายละเอียดของจุดนั้นๆของแต่ละคน

เพราะฉะนั้น.. อย่าเอาตัวเองไปเป็นมาตรฐานวัดใคร หรือเอาใครมาเป็นมาตรวัดตัวเอง

สำหรับความรัก... เรามีสิทธิ์เลือกทางเดินของตัวเองเสมอ

หากรู้สึกว่ามันไม่ใช่ ก็จงถอนตัวเองออกมา อาจจะยากลำบากในตอนแรก

แต่เชื่อเถอะว่า.. เมื่อคุณทำสำเร็จ คุณจะได้อิสระและชีวิตเดิมของคุณคืน 

"ฟ้าหลังฝนสวยงามเสมอ"

ฉันบอกตัวเองแบบนี้อยู่เสมอ .... ที่จริงฉันเกลียดการรอคอยที่สุด

แต่ฉันก็เลือกที่จะ "รอ" รอทั้งที่ไม่รู้จุดหมาย

รอ..ทั้งที่ไม่มีใครขอร้องให้รอ

รอ..ทั้งที่ต้องทนทุกข์ทนเหงา

รอ..อะไรสักอย่างที่ไม่มีตัวตน 

หรือบางที..."รอ" อาจจะเป็นแค่ข้ออ้างที่จะปิดกั้นตัวเองไว้ในกำแพงแห่งความกลัว

เมื่อฉันรู้สึกเหงาอย่างที่สุด ฉันถามพระเจ้าซ้ำๆ..

ว่าเหตุใดฉันจึงต้องอยู่เพียงลำพัง ทำไมผู้ชายทุกคนที่เข้ามาในชีวิตฉันถึงเดินจากฉันไปหมดทุกคน

และแล้วคืนหนึ่ง พระเจ้าก็มาบอกกับฉัน...ว่า...

"ข้าสร้างเจ้าขึ้นมาให้เจ้าเป็นเด็กที่ช่างสังเกตุ และเติบโตขึ้นเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง แข็งแกร่ง 

และอดทน เจ้าไม่จำเป็นต้องพึ่งพาเหล่าเพศชายหรอก เพราะเจ้าสามารถดูแลตัวเจ้าเองได้อยู่แล้ว

และเจ้าก็สามารถมีความสุข และสร้างความสุขให้แก่ผู้คนรอบๆตัวของเจ้าได้ เพราะฉะนั้น

เจ้าจะโหยหาชายฉกรรจ์เหล่านั้นมาสู่ชีวิต เพื่อที่จะทำร้ายจิตใจอันบอบบางของเจ้าไปทำไมเล่า"

พอตอนเช้าฉันตื่นขึ้นมา.. ฉันก็ลองนั่งคิดทบทวนกับคำพูดที่ฉันได้ยินเมื่อคืนในความฝัน

บางที...นี่คือคำตอบจากคำถามที่ฉันเฝ้าถามต่อพระเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่ามานานหลายปีนั่นเอง

ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า...ชีวิตคืออะไร...และความสุขที่แท้จริง

ฉันสามารถสร้างมันขึ้นเองได้ ด้วยตัวของฉันเอง ไม่จำเป็นต้องรอคอยจากใครทั้งนั้น

                                  "จงรักตัวเองให้มากๆ(แต่ไม่ต้องถึงกับเห็นแก่ตัวนะ555)
                                          แล้ววันหนึ่งก็จะมีคนมารักคุณเอง"

                                                                     + นิยาย + 
                                                                            -ลูกหว้า Venus-